با گذشت زمان برخورد و پراکندگی زیادی درمیان این ذرات همه در طول مدار بیضوی وهم درعرض آن صورت می پذیرد توده دراز شده وکشیده ای از این ذرات که ممکن است در سرتاسر مدار گسترده باشد به نهر موسوم است.کپه یا نهرهای متراکم رگبارهای شخانه ای راپدید می آورند در شب های خاصیاز سال می توان آن ها را دید .نهرهای پراکنده مسئول شخانه های گاهگاهی اند که در هرشب تاریک وصاف دیده می شوند.

زمین در حین حرکت برمدارش پیوسته بابسیاری از این ذرات جامد پراکنده برخورد می کند که اکثریت عظیم آن ها از این برخورد جان سالم به در نمی برند.این شهابوارها که هنگام ورود به جو زمین سرعت های نسبتا زبادی(30کیلومتردر ثانیه)دارند براثرگرمای حاصلا از تراکم هوادرجلوی آن هاو اصطکاک میان هوا وسطح شان می سوزند وخاکستر می شوند.شهابواره نخست در ارتفاع های 100تا150کیلومترمرئی می شوند.اکثر آن ها درارتفاع های 50تا80کیلومتراز بین می روند.

پدیده ی نوری که از ورود شهابوارهابه جوزمین حاصل می شود شخانه یانیز شهاب تیر نام دارد:نوری که ناظر می بیند معلول برخورد اتم هایی که از شهابوارها واجهیده اند با اتم های هوای داغ است.

حجمی که این اتم های برخورد کننده اشغال می کنندلوله ای است که طول آن جرقه نور است و مقطع آن دایره ای به قطر3متر یا بیشتر.

تیرهای شهاب بسیار زیاد اند:دریک شب صاف در هر نقطه ای از زمینبیش از5شخانه را درهرساعت می توان دید.عده ی کل آن ها در یک شب درسراسر زمین بالغ بر20میلیون براورد می شود.تعداد شخانه های کم نورتر که تنها به کمک تلسکوپ دیده می شوند بین5تا10هزار میلیون براورد می شود.

غباری که از خاکسترشدن شخانه ها به جا می ماندبه آرامی بر زمین می نشیند وروز ها صد تن بر حجم زمین می افزاید.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: